Чон ден кинде. Ошкедет, ºндалын сукыр киндым, Еш вуча, йочат йодеш кочкаш. От ондале, йºсº гынат, шкендым, Е‰ ила, тыят тºчет илаш. Ошкедет, ºндалын сукыр киндым, Ш¢м кылмен, вуй ушыш тул пызнен. Но ончал, айдеме, тиде пийым, Йы‰ыса, йылмат ок керт полшен. ™шан дене р¢залтале почшым, ªрдыжлу чашма гай палдырнен. Але ша‰ге «саламлен» вес е‰ым, Ыш шукто кем палым паремден. Тый от уж ойганыше шинчажым, Жап уке полганым шекланаш. Нигунам от шиж, мо тудым ¢жын Йол йымаке, корнышко лекташ. Уке пийын кумылан озаже, Шокшо лук, ш¢р тамымат монден. Эр шумек, л¢‰га: вуча пашаже, Игын оралген й¢к, сигырен. Кылме чинче пºрдын волыш лумыш, Олмешет йошкаргыш й¢двел т¢р. Лач кок й¢штº шы‰ыш ава ш¢мыш, Мо лийшашым шижын, й¢кшыш в¢р. Еш мала, киндат теркеш лы‰ кодын, Пиалет шагал, но куатан. К¢рльº ¢мыр орлыкан пинегын, Изи чоным н е л е й ¢ д т о р ж а н. Декабрь, 1992 ий.
|