– Илет мо, поро пошкудем?
Ш¢лем, манат? Йºра, йºра.
– Регенчым тевыс ш¢шкедем:
Суртемже тошто – юж пура.
– Ушкалым, шорыкым ашнет?
– Кертат ма, уке – толашет.
– Полшат шочшетше? Толедат?
– Шуэн, но толыт коктынат.
– Шкетлан сурт вольыкым ончаш,
Эрат-касат ко‰гаш олташ
Тылат вет йºсº, кокаем?
Кай эргыч дек, чыла коден!
– Пеш шыгыр манын кутырат.
Кочкаш шылат ок лий, шºрат.
Ынем лий уто нунылан,
Тек шкештак коштыт унала.
– Колхоз, докан, изиш полша?
– Ит ойло тудым – томаша!
Чыла кошаргыш, уке шот,
Пуат пыта, кеч шич да шорт…
Нюслаш эрежак мый ом тошт,
Чыла шонет кужу й¢двошт.
Вет уло мыйын пиалжат,
Шагалак огыл куанжат:
Шочшем айдемыш луктынам,
Эре пашаште тыршенам…
Ушкал те‰гече эр велеш
Пºлеклыш презым. Шогылтеш.
Пача чонем куандара,
Сºснаигем йыгыжтара…
Шуматын толыт икшывем,
Мелнам лугем, мончаш олтем…
Тыге мый эркын илыштам:
Коклан мурем, я шыдештам…
– Ну, мо. Чеверын, пошкудем,
Пиалым тыланен кодем.
«Сай кумыл ок керт пешкыдем», –
Шонем, корнем ден ошкеден.

2000 ий.